Sultan Abdul Hamid II, anak kepada Sultan
Abdul Majid, dilahirkan di Istanbul pada 21 September 1842. Dibesarkan di istana
Uthmaniyyah, beliau menguasai banyak bahasa dengan fasih, termasuk Perancis,
Arab dan Parsi. Zaman kanak-kanak dan remajanya bertepatan dengan “Tanzimat,”
tempoh reformasi dalam Empayar Uthmaniyyah yang bermula pada tahun 1839.
Pemerintahan Sultan Abdul Hamid selama 33
tahun bermula pada 31 Ogos 1876, ketika empayar itu berada dalam kesempitan
yang teruk di tengah-tengah ancaman di dalam dan di luar negara.
Baginda menandatangani perlembagaan
bertulis pertama empayar, yang dikenali sebagai “Kanun-i Esasi,” pada 23
Disember, meletakkan asas bagi kerajaan berperlembagaan.
Cemerlang dalam dasar luar, beliau
mengikuti perkembangan politik di seluruh dunia dengan teliti dengan matlamat
utamanya adalah untuk mendapatkan keamanan bagi empayar yang diperintahnya.
Beliau berusaha untuk mengukuhkan hubungan Uthmaniyyah dengan dunia Islam,
menjadikan ini sebagai dasar asas.
Dasar ekonominya mengutamakan pembayaran
balik hutang luar negeri yang ditinggalkan daripada pendahulunya. Beliau
menandatangani perjanjian dengan pemiutang Eropah pada 20 Disember 1881, untuk
membayar sebahagian besar.
Biarpun negara di ambang muflis, baginda
tidak menggadaikan negara. Ketika itu Palestin menjadi sebahagian kawasan
pentadbiran empayar Uthmaniyyah.
Pada akhir tahun 1800-an, gerakan Zionis
menyeru dan berusaha agar sebuah negara Yahudi ditubuhkan di Palestin. Sultan
Abdul Hamid II mengambil beberapa siri langkah berjaga-jaga untuk menggagalkan
rancangan itu.
Orang Yahudi menjadi pelarian ke seluruh
dunia selepas orang Rom membakar Jerusalem pada tahun 70 M. Mereka terpaksa
menanggung kesusahan di mana-mana sahaja mereka pergi.
Sejak zaman itu, mereka sentiasa menunggu
seorang penyelamat, seorang Messiah, yang akan mengumpulkan mereka di
bawah satu negeri. Ketika kedatangan Messiah yang ditunggu-tunggu ini
tertangguh, beberapa orang idealis Yahudi bergerak untuk menubuhkan negara
Israel.
Kumpulan ini berkumpul di Basel,
Switzerland, pada tahun 1897 dan dipanggil Zionis, sempena Gunung Zion di mana
Beth ha-Mikdas (Masjid Al-Aqsa) Nabi Sulaiman dibina.
Zionis mula meminta bantuan dari Empayar
British, yang merupakan negara yang paling berkuasa pada masa itu, tetapi
tuntutan mereka tidak diambil serius. Lama kelamaan, pihak British menyedari
bahawa gerakan Yahudi ini semakin kuat dan menawarkan wilayah di bawah jajahan
mereka kepada orang Yahudi, seperti Uganda, Siberia dan Cyprus, namun mereka
tidak bersetuju.
Mereka mahukan Palestin, rumah kepada
ratusan ribu orang Arab, yang merupakan tanah yang dijanjikan yang disebut
dalam Kitab Taurat.
Kerajaan Uthmaniyyah mengambil beberapa
langkah berjaga-jaga terhadap usaha pergerakan Yahudi ini yang mengancam
integriti wilayahnya. Pada tahun 1871, sebelum Zionis mengambil apa-apa
tindakan, kerajaan Uthmaniyyah mengisytiharkan 80 peratus daripada Palestin
sebagai milik negara mereka.
Selepas pertabalan Sultan Abdul Hamid II,
beliau meningkatkan langkah pencegahan terhadap penempatan Yahudi di Palestin.
Pada tahun 1883, beliau menyekat pengambilalihan tanah Palestin dan memutuskan
untuk mengambil sendiri wilayah strategik itu menjadi sebahagian negara dan
jajahan taklukan empayar Uthmaniyyah.
Pada tahun 1900, Sultan Abdul Hamid II
menghadkan orang Yahudi tinggal di wilayah Palestin kepada 30 hari. Beliau
seterusnya melarang pengambilalihan wilayah oleh orang Yahudi asing di Empayar
Uthmaniyyah, termasuk Palestin. Telah diisytiharkan bahawa Empayar Uthmaniyyah
bukanlah kawasan penempatan bagi orang-orang yang diusir dari Eropah.
Theodor Herzl yang berasal dari Budapest,
ketua gerakan Zionis, meminta untuk bertemu dengan Sultan Abdul Hamid II.
Apabila permintaan ini ditolak, beliau menyampaikan tawarannya kepada sultan
melalui rakan karibnya, Polish Phillip Newlinsky, pada Mei, 1901.
Mereka menawarkan untuk membayar hutang
luar negara Uthmaniyyah dan menyebarkan propaganda untuk Sultan Abdul Hamid II di
Eropah sebagai pertukaran untuk pembukaan tanah Palestin kepada penempatan
Yahudi dan memindahkan pemerintahan wilayah tersebut kepada orang Yahudi.
Sultan Abdul Hamid II menolak tawaran ini
dengan kenyataan belaiu yang terkenal: “Saya tidak akan menjual apa-apa, walau
seinci pun wilayah ini kerana negara ini bukan milik saya tetapi milik semua
Uthmaniyyah. Rakyat saya memenangi tanah ini dengan darah mereka. Kami hanya
akan memberi apa yang kami ada sekarang dengan cara kami mendapatkannya.” Herzl
mengulangi tawarannya sekali lagi pada tahun berikutnya, tetapi jawapan beliau
tetap sama.
Perlu diambil perhatian bahawa Sultan Abdul
Hamid II bukanlah seorang anti-Semit. Dia terkenal dengan pendekatannya yang
realistik dan bukannya emosi terhadap masalah. Istilah anti-Semitisme tidak
mempunyai tempat dalam budaya Muslim-Turki. Semua langkah berjaga-jaga yang
diambil dalam tempoh itu adalah untuk menjaga integriti negara beliau dan bukan
komuniti tertentu.
Pada masa itu, Empayar Uthmaniyyah adalah rumah
kepada penduduk Yahudi terbesar di dunia, yang hidup bebas. Thessaloniki, yang
ketika itu merupakan sebahagian daripada Empayar Uthmaniyyah, ketika itu
merupakan bandar Yahudi terbesar di dunia.
Dalam surat daripada Sultan Abdul Hamid II,
yang termasuk milik Tarekat Shadhili kepada Shadhili Syeikh Abu’Shamat Mahmud,
bertarikh 22 September 1913, Sultan Abdul Hamid berkata: “Saya berhenti menjadi
khalifah kerana penindasan dan ancaman oleh Turki Muda. Kumpulan ini bertegas
dan mengugut saya untuk meluluskan penubuhan negara Yahudi di Palestin. Saya
menolak cadangan ini. Mereka akhirnya menawarkan 150 juta keping emas British.
Saya masih menolak dan saya mengatakan: ‘Saya tidak akan bersetuju dengan anda
walaupun anda menawarkan bukan sahaja 150 juta emas British tetapi semua emas
di seluruh dunia. Saya berkhidmat untuk masyarakat Islam selama lebih daripada
30 tahun. Saya tidak mengecewakan nenek moyang saya. Berikutan jawapan terakhir
saya, mereka bersetuju untuk menggulingkan saya dari takhta saya dan menghantar
saya ke Thessaloniki. Saya berdoa kepada Allah, saya tidak menerima untuk
menubuhkan negara baru di bumi Palestin di atas Negara Uthmaniyyah dan
masyarakat Islam.”
Menjelang 1947, lebih separuh daripada
penduduk di Palestin adalah Yahudi dan sebahagian besar wilayah itu adalah
milik mereka. Langkah seterusnya ialah untuk kemerdekaan. Beberapa kumpulan
Yahudi memaksa British mengosongkan kawasan itu. Keputusan yang keluar daripada
referendum adalah untuk menubuhkan negara Yahudi dan PBB mengesahkannya pada
tahun 1948. Kerajaan Ankara adalah antara yang pertama menerima keputusan itu.
Negeri baru itu dinamakan sempena Israel
yang mana maharajanya ialah Nabi Daud. Israel adalah nama Nabi Yakub, seorang
tokoh yang dianggap bapa bangsa Israel. Pada bendera Israel, Bintang Daud
kelihatan di antara dua garis biru, yang melambangkan Laut Mediterranean dan Sungai
Jordan. Sebilangan besar orang Arab di sana memutuskan untuk berhijrah dan
hidup dalam keadaan yang susah di tempat perlindungan. Tanah mereka dirampas
kepada orang Yahudi.
Tentera Arab bersekutu telah dikalahkan
semasa penentangan kepada Israel pada tahun 1948, 1967 dan 1973. Rusia berada
di pihak Arab dan beberapa negara Arab menjadi negara satelit kepada Rusia.
Ketika itulah pandangan Sultan Abdul Hamid dipuji sekali lagi. Beliau kekal
sebagai tokoh yang dicintai di negara Arab.
No comments:
Post a Comment